Kornel Makuszyński (1884 – 1953)
„…w moich książkach roi się od ludzi dobrych, jasnych i miłosiernych. Wychodzą z nich jak duchy wywołane z nicości
i wchodzą w ludzką gromadkę, szerzą wieści o istnieniu dobra i o potrzebie miłosierdzia.
Moje książki wędrują pomiędzy rzesze, niechże przeto świecą, niech grzeją, lecz niech nie straszą,
nie burzą naiwnej, prostej wiary w serce człowieka.”
W pracy wychowawczo dydaktycznej w Przedszkolu Miejskim nr 16 w Toruniu bardzo często korzystamy z utworów literackich naszych rodzimych twórców. Wszystkie utwory dla dzieci zawierają w sobie jakieś wartości. Ważne jest, aby te wartości o wysokich walorach wychowawczych miały pozytywny wpływ na dziecko. Takim oczekiwaniom odpowiada twórczość Kornela Makuszyńskiego. Jego przystępne w odbiorze utwory cieszą się dużym zainteresowaniem dzieci. Był postacią niezwykle barwną i ujmującą, powszechnie lubianą, o pogodnym usposobieniu.
Styl życia pisarza był zgodny ze stylem jego twórczości. Kornel Makuszyński to znakomity pisarz o wielkim rozmachu, wędrujący beztrosko po gatunkach i stylach. Gdy był dojrzałym i znanym twórcą – wybrał dziedzinę twórczości, która stała mu się odtąd najbliższa – dla dzieci młodszych i starszych, które uznały go za „swojego autora”. Rozumiał potrzeby młodego odbiorcy i znał ich psychikę. Podjął udaną próbę poszukania takiej formy wypowiedzi, która ukazałby świat widziany oczami małego dziecka. W najbardziej naturalny sposób „rozmawiał” z nim w swoich utworach. Był pisarzem o indywidualnym stylu. Atutem jego stał się humor. Z dużą swobodą i talentem stosował humor słowny i sytuacyjny, umiał kreować postacie śmieszne i groteskowe. W jego utworach uśmiech i radość życia zawsze odnosi zwycięstwo nad postawą żalu i goryczy. Posługiwał się językiem niezwykle barwnym, bogatym, z dużą swobodą wplatał w teksty żart słowny, anegdoty, dowcipne powiedzonka.
Cechą wyróżniającą, nadającą twórczości Kornela Makuszyńskiego niepowtarzalny, indywidualny ton była umiejętność śmiałego łączenia elementów realistycznych z baśniowymi. Potrafił wiarygodnie uzasadnić reakcje psychologiczne swych bohaterów, a ich losy i skutki działań ułożyć według konwencji baśniowej, gdzie dobro zwycięża zło, szlachetność zostaje nagrodzona, uśmiech „czyni cuda”. Postacie są prawdziwe, realne dzięki temu, że pisarz obdarzył je żywym temperamentem i spontanicznymi reakcjami, traktował je jednocześnie z przymrużeniem oka, a zarazem z podziwem dla ich szlachetności i wielkiego serca.
Autor w naturalny sposób przekazywał idee moralne i podstawowe wartości etyczne. Chciał nauczyć małych czytelników dobroci, życzliwości, wrażliwości na sprawy ludzkie, a także czegoś więcej- filozofii życiowej, u której podstaw leży wiara w człowieka, tak ważna we współczesnym zmaterializowanym świecie. Utwory Kornela Makuszyńskiego nasycone są wyśmienitym humorem i dowcipem, a także pierwiastkami moralnymi. Wzbogacają przeżycia i wyobraźnię dzieci, kształtują pozytywne cechy charakteru i jakże ważny i potrzebny optymizm życiowy. Rozwijają otwartość dzieci wobec siebie i innych ludzi, świata, wobec życia, a także pobudzają różnorodną aktywność twórczą dzieci.